De stressknop
Jaren geleden had ik een buurman die zich door niets uit evenwicht liet brengen. Hij deed werkelijk alles vanuit rust en kalmte. Ik typeer hem als ‘Nederlandse’ hindoe. Of hij dat ook was weet ik niet, want hij sprak nooit over zijn levensovertuigingen. Hij ging vaak naar India, hield elke week een vastendag en at vegetarisch met uitsluiting van eieren, knoflook en uien. Ik heb nog een poosje yogalessen bij hem gevolgd. Inmiddels is hij gepensioneerd en woont hij in een ander werelddeel. Wat me altijd heel erg opviel was zijn jeugdige uitstraling en vitaliteit. Die heeft hij overigens nog steeds, hoorde ik laatst van een vriendin die regelmatig contact met hem heeft. Stress heb ik werkelijk nooit bij hem opgemerkt. Wat geweldig toch, als je zó in het leven kunt staan.
Bovendien, als je je realiseert wat een desastreus effect stress heeft op je lijf dan vraag je je af waar we met z’n allen mee bezig zijn in deze maatschappij. Ik weet nog dat ik me vroeger eens heilig heb voorgenomen om voortaan alles op een ontspannen manier te doen. Kort daarop zat ik in de trein. Ik moest nog overstappen en het was maar de vraag of ik mijn aansluiting zou halen want er was een kleine vertraging opgetreden. Geen probleem, met een trein later was ik nog steeds op tijd. Maar de gedachte dat die aansluiting best nog haalbaar was als ik mijn pas maar versnelde, drukte bij mij de stressknop automatisch in. Voor ik het wist rende ik van het ene naar het andere perron om vervolgens met bonkend hart de trein binnen te stormen.
Laatst las ik in een diepzinnig boek dat we met z’n allen als het ware ‘gehecht’ zijn aan stress, de kunst is om te ‘onthechten’. Dat bracht mij tot zelfreflecterende overpeinzingen. Ben ik gehecht aan stress? Kun je gehecht zijn aan iets dat je liever kwijt dan rijk bent? Blijkbaar wel en dat zit ‘m vast in die stressknop, die is opgebouwd uit conditioneringen en onbewuste overtuigingen. Wat overigens niet wil zeggen dat je er helemaal geen controle over hebt. Tja, als je moe bent of je voelt je niet zo lekker dan wordt het wel wat moeilijk.
‘Onthechten’, ik vind het een mooi woord. Ik wil me maar al te graag onthechten van die stressknop. Of is het beter om ‘m maar gewoon los te laten?
Ria Teeuw