Vrouwen
In verschillende wetenschappelijke studies zijn de gezondheidsvoordelen voor specifiek mannen of vrouwen onderzocht.
In een Brits onderzoek kregen 216 gezonde vrouwen (leeftijd 25-50 jaar) dagelijks een multi of een placebo. Voorafgaand aan de interventie en na 9 weken suppletie werden ze getest op hun cognitieve prestaties middels het verrichten van taken die multitasking vereisten en werd de werk gerelateerde vermoeidheid en stemming in kaart gebracht. In de groep die een multi kreeg was de werk gerelateerde stress en vermoeidheid afgenomen en werd er sneller en nauwkeuriger gewerkt. Uit analyse van de gegevens van een deel van de deelnemende vrouwen (102) bleek bovendien dat de homocysteïnewaarden significant lager waren na multi-suppletie. Chronisch verhoogde homocysteïnewaarden worden gezien als een risicofactor voor hart- en vaatzieken.
Amerikaanse wetenschappers hebben recentelijk gepubliceerd over mogelijke effecten van een multi op overlijden aan hart- en vaatziekten. Gegevens van 8.678 volwassenen (leeftijd 40 jaar en ouder) uit de NHANES III-studie (1988-1994) werden naast informatie uit de National Death Index 2011 gelegd. Daaruit bleek dat vrouwen die langer dan drie jaar een multi namen minder risico liepen op overlijden aan hart- en vaatziekten dan vrouwen die geen multi gebruikten. Dit gunstige effect werd niet gevonden voor mannen en ook niet voor gebruikers van multi’s zonder mineralen.
Telomeerlengte
Verder zou het gebruik van een multi ook een gunstig effect op de biologische leeftijd van vrouwen kunnen hebben. In een Amerikaans onderzoek van enkele jaren geleden zijn de nutriënteninname en het multi-gebruik van 586 vrouwen (leeftijd 35-74 jaar) in kaart gebracht, alsmede de relatieve lengte van telomeren in het DNA van leukocyten.
Een telomeer is een zich herhalend stukje DNA aan het eind van een chromosoom. Bij elke celdeling wordt de telomeer iets korter. De telomeer beschermt het DNA en als de telomeer te kort wordt, gaat het DNA van de chromosoom schade oplopen. De cel kan zich niet meer delen en wordt oud of sterft af (apoptose). Veel ouderdomsgerelateerde aandoeningen worden in verband gebracht met verkorte telomeren. Als de telomeerlengte behouden zou blijven, zou de cel zich kunnen blijven delen en eeuwig leven.
Na correctie voor leeftijd en andere confounders bleek dat bij multi-gebruiksters de relatieve telomeerlengte 5,1% groter was dan bij de vrouwen die geen multi gebruikten. Aangezien telomeren erg gevoelig zijn voor oxidatieve stress zouden ze een goede indicator van biologische veroudering kunnen zijn, aldus de onderzoekers. Het gunstige effect op de telomeerlengte wordt vooral toegeschreven aan de aanwezigheid van vitamine C en vitamine E in de multi. Verder wijzen de onderzoekers erop dat mensen die een multi gebruiken vaak ook een gezonde leefstijl hebben en daardoor meer micronutriënten binnenkrijgen, zodat het gevonden effect ook een gevolg van leefstijl plus suppletie zou kunnen zijn.
(WD)
Bronnen
- Huang HY et al.: Multivitamin/mineral supplements and prevention of chronic disease; Evidence Report/Technology Assessment (Full Report) (139):1-117, 2006.
- Bailey RL et al.: Multivitamin-mineral use is associated with reduced risk of cardiovascular disease mortality among women in the United States; Journal of Nutrition 145(3):572-578, 2015.
- Philipson TJ et al.: Impact of oral nutritional supplementation on hospital outcomes; American Journal of Managed Care 19(2):121-128, 2013.
- Walker M: Effects of Peruvian Maca on Hormonal Functions; Townsend Letter for Doctors & Patients 18-22, 1998.
- Wang CH et al.: Cranberry-containing products for prevention of urinary tract infections in susceptible populations: a systematic review and meta-analysis of randomized controlled trials; Archives of Internal Medicine 172(13):988-996, 2012.
- Haskell CF et al.: Effects of a multi-vitamin/mineral supplement on cognitive function and fatigue during extended multi-tasking; Human Psychopharmacology 25(6):448-461, 2010.
- Xu Q et al.: Multivitamin use and telomere length in women; American Journal of Clinical Nutrition 89(6):1857-1863, 2009.